از کدام آرزویم برایت بنویسم؛ ای تمام آرزویم. که تمام آرزوهایم رنگ و بوی تو را گرفته اند، از اینکه می خواهم تو باشی و مرا هم در خیل کربلاییان بپذیری و آنگاه که در بین الحرمین حیران مانده ام که رو به سوی کدام حریم بروم نگاه کنم و ببینم تو به کدامین سوی می روی.
از اینکه می خواهم اگر تنها یک روز از عمرم مانده همان یک روز، روز آمدن تو باشد.
از اینکه اگر مشیت الهی چنین بود که در دل خاکهای سرد زمین جای بگیرم و تو را ندیده بار سفر ببندم، شب اول قبرم که سخت ترین لحظ? من است به دیدنم بیایی و بگویی: او را به من ببخشید.
از اینکه جسم بی مقدارم را با تمام عصیان ها و آلودگی ها رو به روی گنبد فیروزه ای مسجد جمکرانت به خاک بسپارند که تا روز قیامت هم من چشم از آن گنبد برندارم و هم تمام آنهایی که عاشقانه برای دیدن تو می آیند پا بر سنگ قبر من بگذارند و اگر قطر? اشکی می ریزند بر مزار من جاری کنند تا شاید همان اشکها لحظه های جهل و غفلت مرا با خود بشوید و ببرد.
از اینکه زودتر بیایی و رحمی بر خستگی، دلتنگی و غربت منتظرانت کنی.
یا از اینکه... . من مانده ام و همین یک آرزو که نه گفتنش بر من رواست و نه اجابتش از مهربانی و بزرگی تو بعید و من اجابت این یک آرزو را از تو می خواهم.
آری! هم? آرزوهای من یعنی تو و تو یعنی هم? آرزوهای من، ای منتهای آرزوی دل تنگم.
خدایا! تو کریم تر از آنی که در شب لیلة الرغائب دستهایی را که تنها برای یک آرزو رو به سوی تو آمده اند تهی برگردانی.
خدایا! از عمر من آنچه بر جای مانده است بستان و از روزهای غیبت امامم بکاه که به خدا می ترسم دلهای صبور دگر تاب منتظر ماندن را از دست بدهند